انسان های مارمولک صفت

در جریان حضرت ابراهیم (علیه السلام) وقتی ایشان را به آتش افکندند دو حیوان مشغول به کار شدند، یکی زنبور عسل بود و دیگری مارمولک. زنبور عسل به محض دیدن افروخته شدن آتش تندتند می رفت و در دهان خود آب می کرد و بر روی آتش می ریخت. در روایت آمده جناب جبرئیل از او پرسید: «می دانی که آتش عظیمی بر پا شده است. تو چگونه می خواهی با این دهان کوچکت آن را خاموش کنی؟». زنبور گفت:«من بنای خاموش کردن آتش را ندارم. من فقط به وظیفه ام عمل می کنم و به مقدار حجم دهانم آب می برم و بر روی آتش می ریزم. دیگر کاری ندارم خدا آن را خاموش می کند یا نمی کند».

در این جریان مارمولک هم دست به کار شده بود. او زمین را می کند و به زیر زمین می رفت و از زیر، آتش را فوت می کرد تا شعله ورتر شود. بعضی ها در اجتماع مارمولک صفت هستند. به جای اینکه خود را اصلاح کنند همیشه سعی دارند همانند آتش نهفته زیر خاکستر مشکلات دیگران را شعله ورتر سازند. اما بعضی دیگر همچون زنبور عسل هستند؛ علاوه بر اینکه عسل می دهند، همیشه به دنبال رفع مشکلات دیگرانند.

نتایج:

1-      زنبور عسل بودن بهتر از مارمولک صفت بودن است. 

2-      ما مأمور به وظیفه هستیم و نه نتیجه. توکل را باید از زنبور آموخت.

3-      برداشت آزاد...

برگرفته از کتاب «شرح مراتب طهارت» نوشته استاد صمدی آملی